قدمت مناره‌های دارالضیافه به ربع اول قرن هشتم هجری می رسد و بقایای یک مجموعه بزرگ می باشند که در قرن چهاردهم میلادی زمان حکومت سلطان محمد خدابنده معمور، برقرار و آباد بوده است. بر فراز سردری دو گلدسته زیبای آجری که به مقرنس‌کاری و کاشی معرق رنگین آذین‌بندی شده‌است و دارای پوششی از کاشی فیروزه‌ای در بافت شطرنجی و آجری است، دیده می‌شود. دو مناره دارالضیافه از جاهای دیدنی اصفهان در خیابان کمال محله جوباره در طرفین کوچه ای که از قدیم به نام “حاج کاظم” معروف بوده دو مناره مدور قرار دارد که دارای تزئینات مقرنس کاری هستند. کتیبه های این دو مناره به خط نسخ است.
سبک تزئینات بنا آن را به دوره مغول مربوط می کند. بلندی مناره ها به ۳۸ متر می رسد ودارای تزئینات ظریف کاشی در قسمت تاج مناره ها می باشد.
بنا به روایتی دو مناره دارالضیافه اصفهان را مربوط به دوران آل مظفر دانسته و روایتی دیگر این دو مناره را به دوره سنجریه نسبت می دهند. اما با توجه به مقرنس کتیبه به جا مانده این بنا متعلق به دوران اولجایتو ایلخانی است.
مناره در لغت به‌معنای نشانی است که در راه از سنگ و خشت بر پا می‌کنند و به‌معنای چراغ پایه نیز به کار می‌رود. در گذشته برای هدایت مسافران، چراغی روی مناره روشن می‌کردند. همچنین از مناره به‌عنوان محلی برای گفتن اذان استفاده می‌شد و نمادی برای پیروزی نیز به شمار می‌رفت.
در مناره های دارالضیافه از جاهای دیدنی اصفهان تزئینات کاشی کاری صورت گرفته، پس به نظر می رسد که سردر کاروانسرای با شکوهی بوده که متعلق به امیری در دوره ایلخانی است. احتمالا در قدیم عمارتی مجلل متصل به سردر مناره ها قرار داشته است. با توجه به نظرات بیان شده و بودن کتیبه ای که دو جمله آن بیشتر قابل خواندن نیست می توان این حدسیات را قابل قبول دانست.
درباره نام حقیقی مناره ها به دو اسم دارالضیافه و دارالضیاء اشاره شده است. دو مناره بر روی پایه های قطور هشت ضلعی قرار گرفته اند. این پایه ها در حدود ۳۰ متر ارتفاع دارند. کتیبه مقرنس در بالا مناره با خط ثلث بر روی کاشی لاجوردی نوشته شده و با توجه به متن نگارش احتمال دارد در اطراف مناره ها مسجدی وجود داشته است.
در داخل مقرنس های دو مناره تاریخی اصفهان اسامی از محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین آورده شده و پوشش تزئینات مناره ها به خط بنایی فیروزه ای بر زمینه شطرنجی آجری می باشد. دو مناره دارالضیافه اصفهان و در محدوده، چهارراه ابن سینا، واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۱۵ با شماره ثبت ۲۷۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
