مناره چهل دختران بنای عهد سلاجقه از اولین سال قرن ششم هجری
مناره چهل دختران در منتهی الیه شمالی محله جوباره از محلات قدیمی اصفهان و محل سکونت یهودیان این شهر واقع شده و در حدود ۲۱ متر ارتفاع دارد ولی به نظر می رسد که قسمتی از نوک مناره از بین رفته باشد. پنجره بزرگی در قسمت بالای منار و در ثلث دوم بدنه آن رو به سمت جنوب قرار دارد. دهانه این پنجره به شکل مربع مستطیل است و در قسمت بالای آن از چوب و در طرفین آن ستون های گرد کوچکی است که نیمی از آن ها در داخل دیوار مناره قرار دارد.
ساکنین اطراف این مناره، مناره چهل دختران را به نام مناره گارلنگ هم می نامند. در حدود اوایل قرن بیستم در یکی از خانه های مجاور این مناره یکی از مبلغین انگلیسی پرو تستان مذهب به نام گارلند سکونت داشته و کار رسمی او تبلیغ یهودیان اصفهان به آئین مسیحیت بوده است. گارلند زبان فارسی را به خوبی صحبت می کرده و مدت زیادی در این محل ساکن بوده است و بر اثر تبلیغ او عمده ای یهودی مسیحی شدند. گارلند پس از وفات در قبرستان ارامنه مدفون است. ساختمان محل سکونت او به نام ساختمان گارلند معروف بوده است که در حال حاضر اثری از آن نیست.
کتیبه فوقانی مناره به خط کوفی آجری برجسته بر زمینه آجری پنج آیه اول سوره (طه) است به شرح زیر:
بسم الله الرحمن الرحیم. طه. ما انزلنا علیک القرآن لتشقی. الا تذکرة لمن یخشی. تنزیلا ممن خلق الارض و السموات العلی. الرحمن علی العرش استوی.
در قسمت فوقانی قاعده این مناره به خط ثلث برجسته بر زمینه آجری کتیبه ذیل در پنج سطر به شرح زیر گچ بری شده است:
بسم الله الرحمن الرحیم لا اله الا الله
وحده لاشریک له محمد رسول الله صلی الله علیه
خیرالناس بعد رسول الله صلی الله علیه
...................................................
.... علی بن ابی طالب رضی الله عنهم اجمعین
مناره چهل دختران را ابی الفتح نهوجی با هزینه خود در سال ۵۰۱ هجری ساخته است. نهوج از توابع اردستان است.
بر روی یکی از اضلاع قاعده مناره چهل دختران به خط کوفی آجری برجسته بر زمینه آجری ساده در شش سطر کتیبه ای موجود است که بانی ساختمان آن را ابی الفتح بن محمد بن عبدالواحد نهوجی و سال اتمام ساختمان آن را ۵۰۱ هجری تعیین می کند. کتیبه به این شرح است:
هذه المنارة بنیت من ماله الاسفهسلار
ابی الفتح بن محمد بن عبدالواحد
النهوجی تقرباً الی الله سبحانه و
تعالی و ابتغاءِ مرضاته و جزیل ثوابه
تقبل الله منه برحمته و فرغ من اتمامها
فی سنة احدی و خمس مائة هجرویه
