کاخ صفی آباد بهشهر به دستور شاه عباس صفوی در سال 1010 هجری قمری ساخته شد. شاه عباس نام فرزند خود را به دلیل علاقه اش به او بر روی کاخ نهاد. این کاخ در زمان شاه صفی ششمین پادشاه صفوی توسعه پیدا کرد. کاخ صفی آباد در میان باغی زیبا و دوست داشتنی به صورت بنایی مربع شکل که دارای ابعاد 25 در 25 متر بوده و در دو طبقه بنا شد. ورودی کاخ در سمت شمالی قرار دارد که با عبور از 5 پله امکان دسترسی به داخل طبقه اول کاخ وجود دارد. طبقه اول این کاخ دارای اتاق های زیادی می باشد.که از طریق راهرو و هشتی امکان دسترسی به داخل طبقه اول وجود دارد. طبقه دوم دارای راهرو و اتاق های زیبایی است. از کاخ صفی آباد تا باغ شاه بهشهر که عمارت چهل ستون بهشهر در آن قرار دارد، یک تونل زیرزمینی احداث شده است که در مواقع ضروری مورد استفاده عبور و مرور قرار می گیرد. در دوران حکومت صفوی از این راه زیرزمینی برای امور سوق الجیشی و جلوگیری از تهاجمات ازبکان و سایر ملل وحشی که در اطراف دریای خزر زندگی می کردند، استفاده می شد. در موازات کاخ صفی آباد، چشمه ای وجود دارد که آن چشمه به «پلنگ خیل» معروف است. این آب در زمان حکومت صفوی با شکل روباز و قیمیی و تنپوشه های سفالی جریان داشت. کاخ صفی آباد در حمله افغان‌ها دچار آتش‌سوزی شد. متاسفانه در این آتش‌سوزی بخش عمده‌ای از آثار تاریخی داخل کاخ از بین رفت. در دوره افشاریه به دست نادرشاه افشار تعمیر و بازسازی شد. در دوران قاجار به دلیل بی توجهی به آن به کلی ویران شد. اما در زمان پهلوی اول به دستور رضاشاه، با همان ویژگی های معماری ساخته شد. محراب قدیمی کاخ به مرور زمان خراب شد که در همان دوره به دستور رضاشاه بازسازی و مرمت شد. این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۵۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
