لغت لاجیم بیانگر جایی در میان مرداب یا جای آبگیر است، اما معنی خاص کلمه کاسه بزرگ گلی است که با شکل و ساختمان ظاهری کوه مخروطی تطابق دارد.
برج لاجیم سوادکوه توسط آل زیار در فاصله سالهای ۳۱۶ تا ۴۴۳ هجری قمری ساخته شده است. اهمیت برج لاجیم بیشتر به دلیل دارا بودن کتیبه پهلوی در کنار کتیبه کوفی است. این امر نشان میدهد که در قرن ۵ هجری قمری حکمرانان شمال ایران علاوه بر توجه به هنر دوران قبل از اسلام به خط و زبان آن دورانی نیز توجه داشته اند. قسمت بیرونی از بدنه مدور و گنبد مخروطی ساده و ظریف پوشیده که در داخل به حالت مدور تغییر شکل می دهد. مصالح آن آجر و ملاط ساروج است. ورودی در شرق بنا تعبیه گردیده و پایه گنبد به وسیله یک ردیف طاق نما تزئین گردیده است. در کمربند زیر گنبد دو کتیبه به خط کوفی و پهلوی ساسانی بر روی هم قرار گرفته که به دور بنا پیچیده است. کتیبه ی خط کوفی نام کیا اسماعیل ابوالفوراس شهریار ابن عباس صاحب بنا را به تاریخ ۴۱۳ هجری قمری نشان میدهد. محیط دایره بنا در قاعده ۲۶۸۰ سانتی متر، قطر فضای داخلی ۵۴۷ سانتی متر و پهنای ورودی آن ۱۱۲ سانتی متر می باشد. متاسفانه برج لاجیم به اشتباه به مقبره امامزاده عبدالله نیز مشهور است و عوام به زیارت آن به گمان امامزاده و مذهبی بودن می آیند.
